இந்திரா அம்மையாருக்கு அரசியல் திருப்பம் கொடுத்த ஒன்பது தலித் உயிர்கள்.

ஸ்டாலின் தி 

இந்திரா காந்தி அவர்கள், தமது 'அவசரகால நடவடிக்கை'யின் மூலம் கடுமையான பின்னடைவை சந்தித்திருந்த காலம் அது. 1977 இல் நடந்த  தேசிய தேர்தலில் அவரும் காங்கிரஸும் ஏறத்தாழ அரசியலை விட்டே விலக்கப் பட்டிருந்தார்கள். அவரும் அவருடைய அரசியல் வாரிசான சஞ்சயும் கூட தேர்தலில் வெற்றி பெற முடியவில்லை. முந்தைய தேசிய தேர்தலில் வென்றதைவிட 200 க்கும் அதிகமான தொகுதிகளை காங். அப்போது இழந்திருந்தது. அவருடைய எதிர்ப்பாளர்கள் ஒன்று கூடி அமைத்த ஜனதா அணி, மொரார்ஜி தேசாய் தலைமையில் மத்தியில் ஆட்சியில் அமர்ந்தது. எங்கும் இந்திரா எதிர்ப்பு அலை.  அந்தப் பேரலையில் மூச்சுத் திணறிப் போயிருந்தார் இந்திரா. ஏற்பட்ட கடுமையான மன உளைச்சலில்,  அரசியலை விட்டே விலகிச்சென்று, இமைய மலையடிவாரத்துக்கு சென்றுவிடலாம் என்று அவர் முடிவெடுத்திருந்தார். அப்படியோர் சூழலில்தான் பீகார் மாநிலத்தின், பெல்ச்சி எனும் கிராமத்தில், 1977 மே 27 ஆம் தேதி ஒரு பெருங்கொடுமை,  சாதி வெறியால் நடத்தப்பட்டது.

அன்றைய தினம்தான், அந்த கிராமத்தில்,  சாதிவெறிக் கும்பல் ஒன்று, ஒன்பது அப்பாவி தலித்துகளை உயிரோடு எரித்துக் கொன்றது. தேசத்தை கடும் அதிர்ச்சிக்காட்படுத்திய இந்த சாதியப் படுகொலையைப் பற்றி விசாரணை செய்வற்காக,  ஜனதா அணித் தலைவர்களில் ஒருவரும், பாராளுமன்ற எதிர்க்கட்சி தலைவருமான ஒய்.பி.சவான்   அங்கே செல்வதாக அறிவித்தார். ஆனாலும் உடனடியாகச் செல்லவில்லை. 

உண்மையில்  பாபு ஜகஜீவன் ராம் அவர்களுக்கு முக்கியத்துவம்  கொடுத்திருந்தாலும்,  ஜனதா அரசு சாதியப் பிரச்சனைகளை,  அலட்சியமாகவே கையாண்டது. இந்திராவை ஜனநாயக விரோதியாக பிரச்சாரம் செய்து ஆட்சிக்கு வந்த ஜனதா ஆட்சியில் சாதிக் கலவரங்கள் அதிகமாக நடத்தப்பட்டன. ஜனதா ஆட்சிக்கு வந்த ஓராண்டுக்குள் தேசத்தில் பத்தாயிரத்துக்கும் அதிகமான சாதிக் கலவரங்கள் நடத்தப்பட்டு, தலித்துகள் ஒடுக்கப்பட்டனர். ஆனால், ஜனநாயகம் பேசிய ஜனதா ஆட்சியோ, அலட்சியமாக இருந்தது.  பெல்ச்சி படுகொலையையும் அந்த அரசு அப்படியே அணுகியது. இந்நிலையில் தான் இந்திரா யாரும் எதிர்பாராமல் பெல்ச்சி எனும் குக்கிராம சேரிக்கு புறப்பட்டார். 

விமானத்தின் மூலம் பாட்னா வந்திறங்கிய இந்திரா, அங்கிருந்து கார் மூலம் புறப்பட்டார். சேரும்  சகதியுமான பாதையில்  ஜீப்புக்கு மாறி பயணப் பட்டார். ஜீப்பும் செல்ல முடியாத வழியில் யானை சவாரி மூலம் அந்தக் குக்கிராம சேரிக்குச்  சென்று, சாதிவெறியால் கொல்லப்பட்டவர்களின் குடும்பங்களுக்கு ஆறுதல் அளித்தார். இந்த பயணம் அவரை 'எளியோரின் தலைவி'யாக உருவமைத்தது என்பதை அவருடைய எதிரணியினரே ஒத்துக் கொண்டார்கள்.  மனதில் ஏற்பட்ட வலியால் அடைப்பட்டுக் கிடந்த, இந்திராவின் அந்த பயணம் மீண்டும் அவரை அரசியலில் தீவிரமாக இயங்க வைத்தது. அவரது தொண்டர்களும் கூடவே புத்துணர்வோடு எழுந்தார்கள். தொடர்ந்த சாதிக் கலவரங்களால் பாதிக்கப்பட்டிருந்த தலித்துகளின் ஆதரவு இந்திராவுக்கு பெருகியது. சில மாதங்களில்(1978 ஜனவரி) புதிய காங்கிரஸ்(இ) உதயமானது. அடுத்த மாதமே அது கர்நாடகா, ஆந்திரா மாநில தேர்தல்களில் வெற்றிகளைகக் குவித்தது. 

கர்நாடக சிக்மகளூர் தொகுதியில் வென்று மீண்டும் பாராளுமன்றம் நுழைந்தார். அடுத்த இரண்டே ஆண்டுகளில்(1980) வந்த  தேசிய தேர்தலில் இ.காங். 353 இடங்களில் வென்று, இந்திரா தலைமையில் மீண்டும் ஆட்சியில் அமர்ந்தது. அந்த மாபெரும் வெற்றியின்  பின்னணியில் இந்திராவுடன் தலித்துகளும் இருந்தார்கள்.

(2017நவம்பர் 19, இந்திராகாந்தியின் 100ஆவது பிறந்தநாளை முன்னிட்டு முகநூலில் எழுதப்பட்ட என்னுடைய பதிவு.-‌ஸ்டாலின் தி.) 

மருத்துவர் மீதான தாக்குதல்: மருத்துவ மனை சீர்த்திருத்தம் குறித்தும் பேசப்படவேண்டும் .

ஸ்டாலின் தி 

தென்காசி அரசு மருத்துவமனையில் கை எலும்பு முறிவுக்கு சிகிச்சைக்கு சென்ற நோயாளியிடம் அவருடைய எக்ஸ்-ரே பதிவை  வெள்ளைத்தாளில்  நகல் எடுத்துக் கொடுத்து அனுப்பிய செய்தியை சில நாள்களுக்கும் முன்பாக ஊடகங்களில் பார்த்தோம். கடந்த மாதம், திருச்சி அரசு மருத்துவமனையில் எலும்பு முறிவுக்கு சிகிச்சைக்கு சென்று திரும்பிய தம்பி ஒருவர் எக்ஸ்-ரே படத்தை செய்தித்தாளால் மூடி எடுத்துவந்ததைக் கண்டு 'கவர் இல்லையா' என்றேன். 'இல்லையாம். இதோ மாத்திரைகளுக்கும் கூட கவர் இல்லை என்று கூறிவிட்டார்கள் ' என்று கையில் இருந்த ஓருமாதத்திற்கான மாத்திரை அட்டைகளை காட்டினார் என்னிடம். திருச்சி மருத்துவமனை சுமார் பத்து மாவட்டங்களிலிருந்து வரும் மக்களுக்கு சிகிச்சை அளிக்கும் 'பெரியாஸ்பத்திரி' ஆகும்.  சிகிச்சையும் கூட சிறப்பாகவே இருக்கிறது,பெரிய குறையில்லைதான். அப்படித்தான் மற்ற அரசு மருத்துவமனைகளும் உள்ளன. ஆனால், இப்படி நுகர்வோர் மீதான அலட்சியம் மட்டும் அரசு மருத்துவமனைகளில் தொடர்வது ஏன் என்கிற கேள்வி முக்கியமானது. இது வெறும் அலட்சியம் மட்டுமா அல்லது ஒருவகையிலான அதிகாரத்துவமா என்பதையும் நாம் விசாரணைக்குட்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது.

சென்னை கிண்டியில் உள்ள கலைஞர் நூற்றாண்டு மருத்துவமனையில் புற்றுநோய் மருத்துவர் பாலாஜி மீது 25 வயதுடைய இளைஞன் விக்னேஷ் என்பவர்  கத்திக்குத்து தாக்குதல் நடத்தியது கடும் கண்டனங்களை எழுப்பியுள்ளது. நிச்சயமாக அது கண்டிக்கத் தக்கச் செயல்தான். சட்டப்பூர்வ பார்வையில் தண்டிக்கப்பட வேண்டிய செயலும்தான். கத்தி எடுப்பதே பிரச்சனைகளை தீர்க்க வழி என்கிற பார்வைக்கு  மனித நாகரீகத்தில் இடமளிக்கக் கூடாது. அதே வேளை மருத்துவமனைகள் பாதிக்கப்பட்டோர் களை(நோயாளிகள் மற்றும் அவர்களின் தரப்பினர்களை)  அதிகம் சோதிக்கின்றன என்பதையும் நாம் மறுத்துவிட முடியாது. மருத்துவர் பாலாஜி அவர்கள் தமக்கு அளித்த சிகிச்சையில் அலட்சியம் காட்டியதாகவும், தம்மை மிக மோசமான வார்த்தைகளால் அவமதிப்பு செய்ததாகவும் மரணப்படுக்கையில் கிடக்கும் புற்று நோயாளியான ஐம்பது வயதைக் கடந்த பிரேமா கூறுகிறார். பிரேமாவின் மகன்தான் மருத்துவர் பாலாஜியை தாக்கிய விக்னேஷின்  தாய். சிகிச்சை குறித்த குற்றச்சாட்டை விசாரணையின் வழியேதான் நாம் பேச முடியும். ஆனால், மருத்துவமனைகளில் வெகுமக்கள் மீது தொடரும் அவமதிப்புகள்  பற்றி பேசித்தான் ஆக வேண்டும். 

சிறைக்கூடங்களும்   மருத்துவமனைகளும் சாராம்சத்தில் ஒரே வகையிலான ஒடுக்குமுறை கூடங்களாக இயக்கப்படுவதை ஃபூக்கோ  போன்ற பின்னை நவீனத்துவ அறிஞர்கள் விளக்கியிருக்கிறார்கள்.   

சிறைக்கைதிகள் மீது சிறை அதிகாரிகள் அதிகாரம் செலுத்துவதைப் போலவே நோயாளிகள் மீது மருத்துவர்கள் அதிகாரம் செலுத்துவதை பல்வேறு சான்றுகளுடனும் தர்க்கங்களுடனும் விளக்குவார்கள்  அவ்வறிஞர்கள். அதையே நாம் நேரிலும் காணமுடிகிறது. பல மருத்துவர்கள் (அரசு மருத்துவமனை மருத்துவர்கள் பலரும் கூட) தங்களை 'சிறை அதிகாரிகள்' என்றே கருதுகிறார்கள். அவர்களை பொருத்தமட்டில் நோயாளிகள் கைதிகள். சிறைச்சாலையில் கைதிகளை சந்திக்கும் நேரத்திலும் மருத்துவமனைகளில் நோயாளிகளை சந்திக்கும் நேரத்திலும்  நடைமுறைப்படுத்தப்படும் நடைமுறைகளை ஒப்பிட்டு பாருங்கள். கைதிகள், நோயாளிகள், பார்வையாளர்கள் ஆகியோர் மீது  ஏறத்தாழ ஒரே வகையிலான கெடுபிடிகள், கண்காணிப்புகள், அச்சுறுத்தல்கள்.‌ சரி, மருத்துவமனைகளில் கட்டுப்பாடுகள் கூடவே கூடாதா என்கிற 'பொது புத்தி கேள்வி' வரும். நலன் சார்ந்த கட்டுப்பாடுகள் அதிகாரம் சார்ந்த கட்டுப்பாடுகளாக நடைமுறைப் படுத்தப்படுவதுதான்  இங்கே பிரச்சனை என்கிறேன். அந்த அதிகார தொணியும் அவமதிப்பும்  பலகோடி பாமரர்களாலும் சகித்துக்கொள்ள முடிகிறது. அப்படி சகித்துக்கொள்ளச் செய்யும் வகையில் அவர்கள் மீது அதிகாரமும் செலுத்தப்படுகிறது. இந்த அதிகாரத்தை சமூகத்தில் நிலவும் சொல்லாடல்கள் மூலமும் உருவாக்க முடிகிறது. மருத்துவர் பாலாஜி தாக்கப்பட்டதைக்  கண்டித்து அறிக்கை அளித்துள்ள மருத்துவரும் பாமக தலைவருமான அன்பு மணி,  'மருத்துவர்களை கடவுள்களாக பார்க்க வேண்டும் ' என்று கூறியுள்ளார். மருத்துவர்கள் அதிகாரிகளாக இருப்பதே மக்கள் மீதான வன்முறை . ஆனால், இப்படி கடவுளின் பீடத்தை அளிக்க 'சமூக நீதி பேசுபவர்களே' விரும்புகிறார்கள் எனில் என்ன சொல்லுது. இதெல்லாமும்தான்‌  மருத்துவமனைகளை அதிகார மையங்களாக ஆக்கிவிடுகின்றன. 

சில வேளைகளில் அதுவே எதிர் விளைவை உருவாக்கியும் விடுகிறது, கிண்டியில் நடந்த கத்திக்குத்தைப் போல. இத்தகைய எதிர்விளைவு  சரி என்று வாதிட ஒன்றுமில்லை. ஆனால், இத்தகைய எதிர்விளைவுகளை பக்கவிளைவுகளாக உருவாக்கும் காரணிகளை யார் கண்டுகொள்கிறோம் என்பதுதான் கேள்வி.‌ மருத்துவமனையிலேயே வைத்து ஓர் மருத்துவ நிபுணரை கத்தியால் தாக்கிய வன்செயலை தலைவர்கள் முதல் யாவரும் பரவலாக கண்டிக்கிறோம். மருத்துவர்கள் தங்களுக்கு பாதுகாப்பு இல்லை என்று போராட்டத்திலும் இறங்கியுள்ளனர். மருத்துவர்களின் உயிருக்கு பாதுகாப்பு வேண்டும் என்பதில் இருவேறு கருத்துகளுக்கு இடமில்லை. அதுபோலவே மருத்துவமனைகளில் நுகர்வோரின் சுயமரியாதையும் பாதுகாக்கப்பட வேண்டும். உயிருக்கு இணையானதுதான்  சுயமரியாதையும். அதனால்தான் சுயமரியாதைக்கான   போராட்டங்களில் எத்தனையோ போராளிகள் உயிரைக் கொடுத்துச் சென்றுள்ளனர். 

மேலும், மருத்துவமனை சீர்த்திருத்தங்கள் குறித்து இனியாவது தீவிரமாக விவாதிக்கப்பட வேண்டும். மக்களின் உயிரை பணயமாக வைத்து நடத்தப்படும் அதிகாரமும் அத்துமீறலும் சுரண்டலும் ஒழிக்கப்பட வேண்டும். அதேபோல், நோயாளிகளுக்கு சிகிச்சை அளிப்பதைப் போலவே நோயாளிகளை பராமரிப்பவர்களுக்கான வழிகாட்டுதல்களும் ஆலோசனைகளும் வழங்கப்பட வேண்டும். கிண்டியில் தாக்குதல் நடத்திய விக்ணேஷுக்கு அப்படி எதுவும் கிடைக்கவில்லை. இருபத்தைந்து வயதுடைய ஒரு இளைஞன் அவர். அண்மையில் அவருடைய தந்தை காலமாகி யுள்ளார். புற்று நோயால் பாதிக்கப்பட்ட தம்முடைய தாயாரின் மலத்தை அள்ளுவது முதற்கொண்டு அனைத்து பராமரிப்பு பணிகளையும் அந்த இளைஞர்தான் செய்துள்ளார். அரசு மருத்துவமனையிலும் பணம் செலவழிக்க வேண்டியதை எண்ணி ஒருபக்கம் கலக்கம்.  இத்தனை,  மனநெருக்கடியில் ஏதேனும் ஐயம் கேட்டால் 'நீ டாக்டரா நான் டாக்டரா?' போன்ற அதிகார தொணி சொற்கள் வேறு அவரை சிறுமைப் படுத்தியுள்ளது. 'முந்தைய தவறான சிகிச்சையே உன் தாயின் இன்றைய வலிநலிக்கு முக்கிய காரணம் ' என்று தனியார் மருத்துவமனை அவரிடம் கூறியிருக்கிறது. ஒரு சராசரி இளைஞன் மீது இத்தனை அழுத்தங்கள் விழும் போது அவனை வழிநடத்த யாருமில்லை. கத்தியை தூக்கி பழிதீர்க்க வாழ்க்கை ஒன்றும் திரைப்படக் காட்சியல்ல என்று அவருக்குப் போதிக்க எவருக்கும் நேரமில்லை. அவரின் குற்றச்சாட்டை செவிக்கொடுத்துக் கேட்கவேண்டிய  அரசும் அதன் துறைகளும் மற்றுமோர் அதிகார அமைப்புகளாக அச்சுறுத்துகின்றன.  இதெல்லாமும் சேர்ந்துதான் அந்த இளைஞனை குற்றத்தில் தள்ளியுள்ளன‌. குற்றம் மட்டுமல்ல குற்றத்தின் சூழலும் விசாரணைக்குட்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதுதான் நீதியின் நிபந்தனை. எனவே,  விக்னேஷ் மீதான குற்றச்சாட்டைப் போலவே, சிகிச்சை மீதான குற்றச்சாட்டும் நேர்மையாக விசாரிக்கப்பட வேண்டும். கிண்டி கலைஞர் நூற்றாண்டு மருத்துவமனை துயர நிகழ்வைத்  தொடர்ந்தாவது  மருத்துவமனைச் சீர்த்திருத்தங்களுக்கான பாதையை  திறந்துவிட அரசு மனம் திறக்க வேண்டும்.

தீபாவளியும் பௌத்தமும்.

ஸ்டாலின் தி 

இந்தியாவில் பரவலாக கொண்டாடப்படும் பண்டிகை தீபாவளி. தீபங்களை வரிசையாக ஏற்றுதல் என்னும் பொருளுடையச் சொல் தீபவளி அல்லது தீபாவளி. ஆவளி என்பது வரிசை. வம்ச வரிசை என்பது வம்ச ஆவளி> வம்சாவளி என்றாவதைப் போல, தீப ஆவளி தீபாவளி என ஆகும். ஏனையப் பண்டிகைகள் போலவே தீபாவளியும் பல தொன்மக் கதைகளை கொண்டிருக்கிறது. முழுவதும் மூடத்தனமும் பிற்போக்குத் தனமும், வன்முறைகளை ஊக்குவிக்கும் போக்கும் கொண்ட வைதீக அவதாரக் கதையைத் தாண்டி சில நற்கதைகளையும் தீபாவளி கொண்டிருக்கிறது. அத்தகைய நற்கதைகள் வெற்று நம்பிக்கையாக அல்லாமல், மக்களின் பண்பாட்டுக் கதையாடலாக வேரூன்றி இருக்கின்றன. அதனாலேயே அக்கதைகளை நாம் ஏற்கத் தக்க பண்பாட்டு மிச்சங்களாக பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது. தீபாவளி பற்றிய பௌத்தக் கதையாடல் வெவ்வேறு பகுதிகளில் வெவ்வேறு காரணங்களை கொண்டிருக்கிறது. அவற்றில், புத்தரோடு தொடர்புடையது, அசோகரின் தம்ம ஏற்புடன் தொடர்புடையது, பிக்குகளின் அறிவியல் கண்டுபிடிப்பு பற்றியது என மூன்று கதையாடல்களை சுருக்கமாக இங்கே காண்போம். 

ரோகிணி ஆற்று நீர் பங்கீட்டில் சித்தார்த்தர் நாட்டிற்கும் (சாக்கியர் நாடு) அண்டை நாட்டிற்கும்(கோலியர் நாடு) போர் துவங்க இருந்த சூழலை ஆதரிக்காமல் கண்டித்ததால் சொந்த நாட்டினரலாலேயே நாடுகடத்தப்பட்டார் இளவரசரான சித்தார்த்தர். அதன் பிறகு, அவர் மானுட பிரச்சனைகள் (துக்கங்கள்) குறித்து பகுத்தாய்ந்து தீர்வுகளைத் தேடி கண்டடைந்து 'உயர் ஞானம் பெற்றார்.' உயர் ஞானம் பெற்றவரானதால்‌ சித்தார்த்தர் புத்தரானார். கபிலவஸ்துவை தலைமையாகக் கொண்ட சாக்கிய நாட்டை ஆண்டு வந்த சுத்தோதனார்தான் புத்தராக உயர்ந்த சித்தார்த்தரின் தந்தை ஆவார். புத்தராக தம்முடைய மகன் உயர்ந்தாலும் அந்த துறவு கோலத்திலிருந்து அவரை வெளியேற்ற விரும்பிய சுத்தோதனார் அவரை எப்படியாவது கபிலவஸ்துவிற்கு அழைத்து வந்து திசை மாற்ற விரும்பினார். அதற்காக, பலரை தூதர்களாக அனுப்பினார் சுத்தோதனார். ஆனால், புத்தரை அழைக்கப் போன தூதுவர்களெல்லோரும் புத்தரின் சீடர்களாக( பிக்குகளாக) ஆனார்கள். இறுதியில் காலோதயன் என்னும் அரசுத் தூதர் சென்றார். அவரும் புத்தரின் சீடரானாலும் புத்தரை கபிலவஸ்துவிற்கு அழைத்து வந்தார்; ஆனாலும், இளவரசர் சித்தார்த்தனாக அல்லாமல் புத்தராகவே போதித்து திரும்பினார் புத்தர். அப்படி கபிலவஸ்துவை புத்தர் வந்த நாளில் தீபங்களை வரிசையாக ஏற்றி கபிலவஸ்து முழுவதுமாக மக்கள் கொண்டாடினர். அதுவே, பின்னாளில் தீபாவளியாக கொண்டாடப்பட்டது என்பது ஒரு கதையாடல். 

அடுத்து, அசோகர் தொடர்புடைய தீபாவளி கதையாடல். அக்கதையாடலின்படி, பியதஸ்ஸி தேவனாம்பிரியா என்னும் பெயரைக் கொண்ட பேரரசர் பாடலிபுத்திரத்தை தலைமையாக கொண்டு ஆண்டுவந்தார். கலிங்கப் போரில் இலட்சத்திற்கும் அதிகமான பேர்களையும் படைசார்ந்த விலங்குகளையும் பியதஸ்ஸ தேவனம் பிரியவின் படை கொன்று குவித்தது. இரத்த வெள்ளத்தில் போர் வெறியின் வெற்றியை கொண்டாடிய பியதஸ்ஸனிடம் சென்ற உபகுப்தர் என்னும் பௌத்த ஞானி போரின் வெற்றியின் பின்னுள்ள அறத்தின் தோல்விகளை விளக்கினார். அதைத் தொடர்ந்துதான் அறிவொளி கண்ட பியதஸ்ஸி அசோகர் ஆக உயர்ந்தார். அசோகர் என்றால் 'அறநெறி அரசர்' என்று பொருள். அதற்கும் முன் அவர் 'சந்த சோகர் ' என்று அழைக்கப்பட்டார். சந்த சோகர் என்றால் 'கொடூர அரசன்' என்று பொருள். இவ்வாறு கொடூர மன நிலையில் இருந்து அறவோராக அசோகர் உயர்நிலை அடைந்ததை போற்றும் வகையில் அன்றைய மக்கள் எங்கெங்கும் தீபங்களை ஏற்றி கொண்டாடிய நாள்தான் தீபாவளி என்று ஆனது. 

இவற்றிலிருந்து மாறுபட்ட சற்றே மாறுபட்ட கதையாடலை தென்னிந்தியாவில் பௌத்த அறிஞராக திகழ்ந்த பண்டிதர் அயோத்திதாசர் முன்வைக்கிறார். அவருடைய பண்பாட்டு ஆய்வு பௌத்தர்களின் அறிவியலை எடுத்துக்காட்டும் வகையில் அமைந்திருந்தது. விலங்குகளை உணவுக்காக கொல்லுவதை பௌத்தம் ஏற்றுக்கொண்டாலும், அதீதமாக விலங்குகளை உணவுக்காக கொல்லுவதை விரும்பவில்லை. புலால் தவிர்த்த நோன்புகளை கடைப்பிடிப்பது போன்ற செயல்களில் பௌத்தர்கள் ஈடுபட்டது அதனடிப்படியில்தான். உணவுக்கான எண்ணெய்(நெய்)க்காக விலங்குகளின் கொழுப்பே அக்காலத்தில் அதிகம் பயன்பாட்டில் இருந்தது. அந்நிலையில் தான் தாவர எண்ணெய்க் குறித்த சிந்தனை தீவிரமடைந்தது. பௌத்த விகார் என்றழைக்கப்படும், பௌத்த மடங்களில் தங்கியிருக்கும் பிக்குகள் போதனை மட்டுமின்றி மருத்துவம், அறிவியல், வானவியல், வேளாண்மை உள்ளிட்ட ஆய்வுப் பணிகளையும் மேற்கொண்டனர். அந்த ஆய்வின் முடிவுகளையும், கண்டுபிடிப்புகளையும் மக்களிடமும் கொண்டு சேர்த்தார்கள். 

அந்தவகையில், தென்னிந்தியாவின் 'பள்ளி' எனும் நாட்டில்- பௌத்த மடத்தில் இருந்த பிக்குகள் 'எள்' எனும் விதைகளைக் நெய்யை (கவனிக்கவும் – நெய் என்பது பொதுப்பெயராகத் தமிழில் வழங்கும் சொல். அச்சொல்லுக்கு முன் சேர்க்கப்படும் பெயர் அது எந்த நெய் என்பதைக் காட்டும்) வடித்து அதன் குணங்களையும், மருத்துவப் பயன்களையும் கண்டறிந்தார்கள். அதைத் தொடர்ந்து, பள்ளி’ நாட்டை ஆண்ட அரசரான 'பகுவன்' என்பவரிடம் பிக்குகள் எள் நெய்யைக் காட்டி அதன் பயன்களை விளக்கினார்கள். எள்ளின் மகிமையை உணர்ந்த மன்னர் பகுவன் எள்ளினை அதிகளவில் விளைவிக்க செய்தார். எள் விதையிலிருந்து நெய்யெடுத்து அதனைக் கொண்டு உணவுப்பொருள்களை தயாரிக்கவும் எள் நெய்யை தலையில் தேய்த்து நீராடவும் தம் குடிமக்களை அவர் பணித்தார். அவ்வாறு, மக்களும் அந்நாட்டின் தலை நகரில் ஓடிக்கொண்டிருந்த 'தீபவதி' ஆற்றில் எள் நெய் தேய்த்து குளியலாடி, எள் நெய்யால் செய்யப்பட்ட பலகாரங்களை உண்டு களித்து, வீடுகளிலும் பௌத்த மாடங்களிலும் தீபங்களை ஏற்றிவைத்துக் கொண்டாடினர். அந்நாளே தீபவதி நாள் என்றும் அதுவே தீபாவளி என்றானது என்றும், பெருந்திரட்டு எனும் பண்டையத் தமிழ் நூலின் ‘பாண்டி படலம்’ எனும் அத்தியாயத்தை சான்றாகக் காட்டி விளக்குகிறார் பண்டிதர் அயோத்திதாசர். 

பௌத்தத்தில் தீபாவளி குறித்து இவ்வாறான வெவ்வேறு கதைகள் கூறப்பட்டாலும், அக்கதைகளில் அறிவுக்கு புறம்பான எதுவுமில்லை. வஞ்சகம், வன்முறை, மனித உரிமை மீறல், மூட நம்பிக்கை எதுவுமில்லை. மாற்றாக, தியாகம், அறம், அறிவியல் மீதான நாட்டம் என மனித மாண்புகளே அடிப்படையாக உள்ளன. இவையே கொண்டாட்டங்களின் அடிப்படையாக இருக்க வேண்டும். அதுவே நாகரீகமான சமூகத்திற்கான சிறந்த அடையாளமாக இருக்க முடியும்.‌

தமிழ்த்தாய் வாழ்த்தும் திராவிட இந்துவும்.

ஸ்டாலின் தி 

சென்னையில் தூர்தர்ஷன் தமிழ் தொலைக்காட்சி அலுவலகத்தில் 18/10/2024 அன்று நடைப்பெற்ற 'ஹிந்தி மாத' கொண்டாட்ட விழாவில் ஆளுநர் ஆர்.என். ரவி பங்கேற்றார்.அதில், தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து பாடப்பட்டபோது   'தெக்கணமும் அதிற்சிறந்த திராவிடநல் திருநாடும்' என்னும் வரி பாடப்படவில்லை. அது விமர்சனமாக ஆனது. 'கவனக்குறைவாக நடந்த தவறு' என்று தூர்தர்ஷன் விளக்கம் கொடுத்தாலும், தொடர்ந்து இந்து சாதனத்தை துதிக்கும் ஆளுநரான ஆர்.என்.ரவி. பங்கேற்ற நிகழ்ச்சியில் இது நடந்ததால், ஆரிய-திராவிட மோதலின் தொடர்ச்சியாகவும் திராவிட அடையாளத்தின் மீதான காழ்ப்புணர்ச்சியின் எடுத்துக்காட்டாகவும் விமர்சனங்கள் வந்துள்ளன. தமிழ்நாடு முதல்வரான ஸ்டாலின் அவர்கள் 'ஆளுநரா? ஆரியநரா?' என்று காட்டமாகவே ஆளுநரை நோக்கி கேள்வி எழுப்பினார். தொடர்ந்து,  மறுநாள் (19/10/2024) ஆளுநர் பங்கேற்ற தஞ்சை தமிழ்ப் பல்கலைக்கழக பட்டமளிப்பு விழாவில் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து சரியாக பாடப்பட்டதாகவும், ஆளுநரும் எழுந்து நின்று சேர்ந்து பாடியதாகவும் செய்திகள் கூறுகின்றன. இவற்றைத் தொடர்ந்து, தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து பாடலை பலர் ஆரிய-சனாதன-பிராமணிய  எதிர்ப்புக் கருவியாக முன்னிறுத்தி பேசிவருகிறார்கள். இது அவ்வப்போது நிகழும் உரையாடல்தான். கடந்த 2018 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 23 இல் சென்னை இசை அகடாமியில், எச்.ராஜாவின் தந்தை ஹரிகரன் தொகுத்த 'தமிழ் சம்ஸ்கிருதம் அகராதி' வெளியீட்டு விழா நடைபெற்றது. அன்றைய தமிழ்நாடு ஆளுநர் பன்வாரிலால் புரோகித் தலைமை தாங்கிய அந்நிகழ்ச்சியில் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து பாடப்பட்ட போது  காஞ்சி (இளைய) மடாதிபதி விஜயேந்திரர் எழுந்து நிற்காமல் அமர்ந்திருந்தது விமர்சிக்கப்பட்டது; 'திராவிடத்தின் மீதான ஆரிய ஆணவம்' என்று திராவிட அரசியல் சார்ந்தோரால் கண்டிக்கப்பட்டது. இப்போதும் அதே வகை வாதங்கள் எழுந்துள்ளன. ஆரிய சனாதனத்திற்கு மாற்றானவை திராவிடமும் தமிழும். அதனால்தான் அவ்விரண்டையும் போற்றும்(வணங்கும்) தமிழ்த்தாய் வாழ்த்தை ஆரிய தரப்பிலிருப்பவர்கள்  அவமதிக்கிறார்கள், புறக்கணிக்கிறார்கள் என்கிற கூற்று ஏறத்தாழ பொதுவான கண்டனமாக வருகிறது. மேலும், 'தமிழ்த்தாய் வாழ்த்தை எழுதியவரான மனோன்மணீயம் சுந்தரனார் 'வைதீக, ஆரிய எதிர்ப்பாளர்.அதன் அடையாளம்தான் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து' என்பதாகவும் பேசப்படுகிறது. குறிப்பாக, இப்பாடலை மாநிலப்பாடலாக ஆக்கும்போது அன்றைய முதல்வர் மு.கருணாநிதி அவர்களால் நீக்கப்பட்ட 'ஆரியம்போல் உலகவழக்கு அழிந்தொழிந்து' என்னும் வரியை இப்பாடலையும் இப்பாடலாசிரியரையும் ஆரிய, வைதீக எதிர்ப்பு அடையாளங்களாக காட்ட துணைக்கு வைத்துக் கொள்ளுவதைக் காணமுடிகிறது. உண்மையில் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து எழுதப்பட்டதன் நோக்கம்  'ஆரிய-சனாதன எதிர்ப்பை முன்வைத்து எழுதப்பட்ட பாடல்தானா? அதை இயற்றியவருக்கு அத்தகைய நோக்கம் இருந்தது என்பது உண்மையா? அவருடைய பார்வையில் ஆரிய-திராவிட அடையாளம் எதன் அடிப்படையில் அமைந்திருந்தது என்பதையெல்லாம் நாம் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது.

மனோன்மணீயம் என்னும் நாடக இலக்கிய  நூலை சுமார் பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் எழுதி(லிட்டன்  என்னும் ஆங்கிலேயர் எழுதியThe se​cret way (இரகசிய வழி) எனும் நூலைத் தழுவி இந்நூல் எழுதப்பட்டதாக கூறப்படுகிறது)  உ.வே.சாமிநாத(ஐயர்)ரிடம் கொடுத்து சரிபார்க்கப்பட்டு 1891 ஆம் ஆண்டில் வெளியிட்டுள்ளார் அதன் ஆசிரியர் பெ.சுந்தரம் பிள்ளை. அந்நூலில்தான்  'தமிழ்த்தெய்வ வணக்கம் ' என்னும் தலைப்பில் ஓர் பாடல் உள்ளது. அதைத்தான் 1970 இல் மாநிலப் பாடலாக அறிவித்தது மு.கருணாநிதி தலைமையிலான திமுக அரசு. விமர்சனங்களை  தவிர்க்க நினைத்த முதல்வர் கருணாநிதி 'ஆரியம் போல் உலக வழக்கொழிந்த' என்னும் வரியை நீக்கினார். அந்த வரியைத் தான் இன்று எடுத்துக்காட்டி ஆரிய எதிர்ப்பு பாடலாக இப்பாடல் முன்வைக்கப்படுகிறது. திராவிடம் என்கிறச் சொல்லை நாங்களும் ஏற்கமாட்டோம் என்று தனிக்கொடிப் பிடிக்கிறார்கள் தமிழ்த்தேசியர் சிலர். அது தனிக்கதை. சுந்தரனார் ஆரிய எதிர்ப்பு எத்தகையது, அவருடைய திராவிட அடையாளம் எதன் அடிப்படையில் என்பதையே நாம் இங்கே கவனிக்க வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. 

நேரடியாக கூற வேண்டும் எனில், சுந்தரனாரின் பார்வையில் ஆரியம் என்பது வைணவம்; திராவிடம் என்பது சைவம். சமஸ்கிருதத்தை வைணவ அடையாளமாகவும் தமிழை திராவிட அடையாளமாகவும் அவர் பார்த்துள்ளார். அதேவேளை, திராவிட அடையாளம் யாருக்கானது என்பதிலும் அவர் உறுதியாக இருந்துள்ளார். இவ்விடத்தில் அவர் சுந்தரனாராக இல்லாமல் சுந்தரம் பிள்ளையாகவே  நிற்கிறார். அவர் 'திராவிட இனத்தின் மலர்கள்' என்று வெள்ளாளர்களை(பிள்ளைமார் சாதியை) கூறுகிறார். ஆனால், திராவிட மொழிகளை  ஒப்பிட்டு ஆராய்ந்த கால்டுவெல் 'பறையர்களும் திராவிடர்கள்தான்' என்று கூறியதை ஏற்க மறுத்திருக்கிறார். அதாவது திராவிட (தமிழர்) அடையாளத்தில் பறையர்களுக்கு இடமில்லை என்பதுதான் சுந்தரம் பிள்ளையின் எண்ணம். 'கால்டுவெல் பறையர்களைத் திராவிடர்கள் என்றபோது, அடிமைகளான பறையர்களும் அவர்கள் எஜமானர்களான வெள்ளாளர்களும் ஓரினத்தவர்களாகின்றனர். இது சுந்தரம் பிள்ளையைக் கொந்தளித்து எழச்செய்தது' என்கிறார் மறைந்த ஆய்வாளரும் பேராசிரியருமான மு.வேதசகாய குமார்.  சுந்தரம் பிள்ளை தம்முடைய  இந்த சாதிய ஆதரவு நிலையைத்தான் திராவிடர் அடையாளத்தின் கீழ் செய்துள்ளார். மேலும், அரசியல் அடிப்பைடையில்  வெள்ளாளர்களை ஒருங்கிணைக்க முயன்றதன்  ‌மூலம்  சாதிய அரசியலின் முன்னோடியாகவும் சுந்தரம் பிள்ளை இருந்துள்ளார். அவ்வரசியலுக்கு வலிமை சேர்ப்பிக்கும் வகையில் 'சேர,சோழ,பாண்டிய அரச மரபை வெள்ளாளர் மரபாக ஆக்க விரும்பினார். 'வெள்ளாளர்கள் தங்களை சூத்திரர்களாகவோ,.  வைசியர்கள் என்றோ கருதுவது முட்டாள்தனம்; அவர்கள் சத்ரியர்கள்  என்பதாகவே அவருடைய எண்ணம் இருந்ததால்தான்   'சத்திரிய வர்ண' இடத்தை நோக்கி பிற சாதியினர் நகர்ந்ததை அவரால் ஏற்க முடியவில்லை. குறிப்பாக, சாதிய படிநிலையில் மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்டு ஒடுக்கப்பட்ட சாதியினர்  தங்களை 'ஆண்ட சாதி' என்று சொல்லுவதை அவரால் ஏற்கவே முடியவில்லை. பறையர்களை திராவிட(தமிழர்)  அடையாளத்தில் கொண்டு வருவதை விரும்பாத சுந்தரம் பிள்ளை, நாடார்கள் மற்றும் ஈழவர்கள் அன்றைக்கு முன்னெடுத்த வர்ண உயர்வு முயற்சியையும் ஏளனப்படுத்தினார். அக்காலத்தில் சைவ தரப்பில் செல்வாக்கு பெற்றவராக திகழ்ந்த  நீதிபதி நல்லச்சாமிக்கு எழுதிய கடிதத்தில், 

' சாணார்களும் ஈழவர்களும் ஆயிரம் கேட்டால் நூறாவது கிடைக்கும் என்னும் நம்பிக்கையில் சத்திரியைர்கள்  எனத் தங்களை அழைக்க உரிமை கோருகின்றைனர்’ என்று தம்முடைய வர்ணாசிரம ஆதரவு குணாம்சத்தை  காட்டியிருக்கிறார் சுந்தரம் பிள்ளை. இவற்றையெல்லாம் நோக்கும்போது, சுந்தரம் பிள்ளையின் திராவிட அல்லது தமிழ் மீதான  துதியானது சனாதனத்தை எதிர்த்து எழுந்த சிந்தனையல்ல, மாறாக தமிழ்(திராவிட) சாதிய அமைப்பை போற்றவும் நிலை நாட்டவும்  எழுந்த மனக்கிளர்ச்சிதான் அது என்கிற முடிவுக்கே நம்மால் வரமுடிகிறது. சுந்தரம் பிள்ளையின் தமிழ்த்தாய் என்பது கிட்டத்தட்ட 'வெள்ளாளர்களுக்கான தாய்தானேத் தவிர பறையர்களுக்குமான தாயல்ல'. இன்றைய நிலையில் வேண்டுமானால் சனாதனவாதிகளை எதிர்க்க சுந்தரம்பிள்ளையின் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து பாடல் கருவியாக பயன்படுத்தப்பட்டாலும் கூட, அப்பாடலானது சனாதனத்தின் மற்றொரு கருவியாகவே உருவாக்கப்பட்டது என்பதே நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டிய உண்மையாக இருக்கிறது.

உடன்கட்டை ஏற்றப்பட்ட நீதி.

ஸ்டாலின் தி 

1987 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 4 அன்று ராஜஸ்தான் மாநிலம் ஜெய்ப்பூர் அருகிலுள்ள தியோராலோ என்னும் கிராமத்தில் உடன்கட்டை ஏற்றப்பட்டார் ரூப் குவர்பா கன்வர் என்னும் இளம்பெண். அப்போது அவருக்கு வயது பதினெட்டு. திருமணம் ஆகி எட்டே மாதங்கள் ஆகியிருந்தன. தியோராலோவைச் சார்ந்த மால்சிங் செகாவத் என்பவர்தான் அப்பெண்ணின் கணவர். தம்முடைய 24 ஆவது வயதில் நோய்வாய்ப்பட்டு அவர் இறந்தார். அவரை தகனம் செய்வதற்கான இறுதி சடங்கில் ரூப் கன்வரை உடன்கட்டை ஏற்ற அவரை அழைத்துக்கொண்டு மால்சிங்கின் உறவினர்களும் சாதியினரும் ஊர்வலம் (உடன்கட்டைக்கான இந்த ஊர்வலம் (shobha yatra) ஷோபா யாத்திரை என்று அழைக்கப்படுகிறது)

சென்றனர். இறுதியாக ரூப் கன்வர் அவருடைய கணவனின் உடல் எரியும் சிதையில் ஏற்றப்பட்டார்; துடிதுடிக்க நெருப்பில் தள்ளப்பட்டு கொல்லப்பட்டார். இறுதி சடங்கில் கூடியிருந்த ஆயிரம் பேர்களும் அந்தக் கொடூரத்தை தங்களுடைய பண்பாட்டுக் கடமையாக கண்டுகளித்து விட்டு கலைந்து சென்றனர். ரூப் கன்வரை உடன்கட்டையில் ஏற்றி கொலை செய்தவர்கள் தீவிர சாதிய-சனாதன காப்பாளர்களான ராஜ்புத்திர‌ சாதியினர். 

1829 ஆம் ஆண்டு உடன்கட்டை ஏற்றப்படுவதை தடை செய்தது பிரிட்டிஷ் அரசு. ஆனால், சுதேசிகளின்‌ ஆட்சியில் ரூப் கன்வர் உடன்கட்டைத் தீயில் தள்ளி கொல்லப்பட்டார். இந்திய சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு பதிவு செய்யப்பட்ட உடன்கட்டை கொடுமைகளின் எண்ணிக்கை 40. நாற்பத்தி ஓராவது பெண்தான் ரூப் கன்வர். ரூப் கன்வர் உடன் கட்டை கொலையின் போது, காங்கிரஸ் ஆட்சியின் பிரதமராக ராஜீவ்காந்தி இருந்தார். ராஜஸ்தான் மாநிலத்திலும் காங்கிரஸ்தான் ஆட்சி செய்தது; ஹரிதேவ் ஜோஷி முதல்வராக இருந்தார். ரூப் கன்வர் உடன் கட்டை கொலையைப் பற்றி கேள்வி எழுந்த போது முதல்வராக பதில் சொல்ல வேண்டிய ஹரிதேவ் ஜோஷி, "மக்களின் வழிபாடுகளை தடுக்க முடியாது" என்று பார்ப்பனராக பதில் கூறி உடன்கட்டையை நியாயப்படுத்தினார். நாட்டின் பல்வேறு இடங்களிலிருந்து கண்டனங்கள் எழுந்தன. அதன் பிறகே 'ரூப் கன்வரின் மாமனார், கொழுந்தனார் ஆகியோர் கைது செய்யப்பட்டனர். 

அடுத்த ஆண்டில் ரூப் கன்வரை உடன்கட்டை ஏற்றிய முதலாவது ஆண்டை பலர் கூடி புனித சடங்குகளை நடத்திக் கொண்டாடினர். அதே ஆண்டில்(1988)‌ தான் 'உடன்கட்டையை நடைமுறைப்படுத்துவது மட்டுமல்ல, அதை அங்கீகரிப்பதுவும், புனிதப்படுத்துவதும் கூட கடுங்குற்றம்தான். அப்படி செய்வோருக்கு ஏழாண்டுகள் வரை சிறை தண்டனை' என்கிற சட்டத்திருத்தம் தேசம் முழுமைக்கும் நடைமுறைக்கு வந்தது. அச்சடத்தின்கீழ் ரூப் உடன்கட்டை கொலையை புனித சடங்கு மூலம் கொண்டாடியவர்களில் 45 பேர்கள் மட்டும் கைது செய்யப்பட்டார்கள். 

ரூப் உடன்கட்டை கொலையில் நேரடியாக தொடர்புடைய அவரின் மாமனார் சுமர்சிங் மற்றும் கொழுந்தனார் ஆகியோர் மீதான குற்றம் நிரூபிக்கப்படவில்லை என்று 1996 ஆம் ஆண்டில் விடுதலை செய்யப்பட்டனர். ரூப் உடன்கட்டை கொலையை புனிதப்படுத்திய 45 பேர்களில் 25 பேர்களை ஆதாரம் இல்லை என்று விடுதலை செய்யப்பட்டனர். மற்றவர்களில் 6 பேர் சிறையிலேயே இறந்துவிட்டனர். பிணையில் வெளியே வந்த 6 பேர் தலைமறைவாகிவிட்டார்கள் என்று காவல்துறை கூறிவிட்டது. எஞ்சிய 8 குற்றவாளிகளான 'மகேந்திர சிங், ஷ்ரவன் சிங், நிஹால் சிங், ஜிதேந்திர சிங், உதய் சிங், தஸ்ரத் சிங், லக்ஷ்மண் சிங் பன்வர் சிங்' ஆகியோரை கடந்த 9/10/2024 அன்று 

ஜெய்ப்பூர் சதி நிவாரண சிறப்பு நீதிமன்றம் (நீதிபதி அஷி கன்சால்) 'போதிய ஆதாரம் இல்லை' என்று கூறி விடுதலை செய்தது. சுதந்திர இந்தியாவில் கடைசியாக பதியப்பட்ட உடன்கட்டை கொலை வழக்கில், 37 ஆண்டுகளாக நடத்தப்பட்ட விசாரணையில் ஆதாரங்கள் இல்லை என்று எளிதாக கூறி குற்றவாளிகள் தப்பிக்க வைக்கப்படுவது சனாதன சக்திகளின் பிடியில்தான் சுதந்திர இந்தியாவும் இருக்கிறது என்பதையே காட்டுகிறது. ஆயிரத்திற்கும் அதிகமான பேர் ஓர் பெண்ணை ஊர்வலமாக இழுத்துச்சென்று தீயில் தள்ளி 'ஜெய் சதி மாதாகீ ஜே' என முழக்கமிட்டு செய்த கடுங்குற்றத்தை நிரூபிக்க வக்கில்லாத, துணிவில்லாத, நேர்மையில்லாத அரசு நிர்வாகங்களும், பாதுகாப்புத் துறைகளும், விசாரணை அமைப்புகளும், நீதித்துறையும் நம்மை ஆண்டுகொண்டிருப்பதை நினைத்தால் வெட்கம் தான் வருகிறது. ரூப் கன்வர் கொல்லப்பட்டதற்கோ அந்த கொலையை புனிதமாக கொண்டாடியதற்கோ ஆதாரம் இல்லை என்கிறது நீதிமன்ற தீர்ப்பு. அதேவேளை, இதே தீர்ப்புதான் ரூப் கன்வர் கொலையை நடைமுறைப்படுத்திய சனாதனம் இன்னும் நாட்டை ஆளுகிறது என்பதற்கான ஆதாரமாகவும் இருக்கிறது.‌ சாதிய படிநிலையை திருமண உறவால் பாதுகாத்திடும் உத்திகளில் உடன்கட்டை ஏற்றப்படுவது ஒன்று என்பார் அண்ணல் அம்பேத்கர். இன்றைக்கு பரவலாக நடக்கும் சாதிய ஆணவக்கொலைகளும் கூட உடன்கட்டையின் சக வடிவம்தான். அன்றைக்கு ரூப் கன்வர் உடன்கட்டைக் கொலையை நடத்தியவர்களும் அதை புனிதமாக்கி கொண்டாடியவர்களும், இன்றைக்கு ஆணவக்கொலையை கொண்டாடுபவர்களும்‌ ஒரே வகையினத்தவர்கள்தான்; சாதிய-சனாதனிகள். 

ஆணவக்கொலை மலிந்துவிட்ட இக்காலத்தில் முந்தைய ஆணவக்கொலை குற்றவாளிகள் விடுதலை ஆவது குற்றச் சமூகத்திற்கு வலிமை சேர்க்கும் என்பதுதான் இதிலுள்ள கவலைக்குரிய உண்மையாகும்.

தீட்சா தின குறிப்புகள்.

ஸ்டாலின் தி

1

 1935 அக்டோபர் 13 ஆம் தேதி மகாராஷ்டிரா மாநிலம், நாசிக் மாவட்டத்தில் உள்ள இயாலோவில் நடைப்பெற்ற பட்டியலின மாநாட்டில் “நான் ஒரு இந்துவாக சாகமாட்டேன்” என்று அண்ணல் அறிவித்தார். அந்த பேச்சு வெறும் கோபத்தின் வெளிப்பாடு என்று கூறினார் காந்தி. மாநாட்டுக்கும் முன்னதாக, இயாலோ நகராட்சி மன்றம் அண்ணலுக்கு வரவேற்புப் பட்டயம் வழங்கி கவுரவித்தது. அதற்கு நன்றி தெரிவிக்கும் உரையில், “நெடுங்காலமாக தொடர்ந்து வரும் நமது போராட்டங்களுக்குப் பின்னரும், தீண்டப்படாத மக்களை குறித்த அவர்களது மனப்பான்மையில் மாற்றமேதுமில்லையென்றும், நம்மிடம் அவர்கள் நேயத்தோடு நடந்துகொள்ளப் போவதுமில்லையென்றும் முடிவுக்கு வந்துள்ளோம். எனவே நாம் இந்துக்களிடமிருந்து விலகி, சுய உதவி, சுயமேம்பாட்டுக்கான போராட்டம் இவற்றிலேயே நம்பிக்கை வைப்பது என முடிவெடுத்துள்ளோம்” என்று பேசினார் அண்ணல். ஆக, அண்ணல் இந்துவாக சாகமாட்டேன் என்கிற அறிவுப்பு காந்தி சொன்னதைப்போல் வெறும் கோபச்சொல் அல்ல. தீர்க்கமான இலக்கை நோக்கிய துவக்கம். ஆனாலும் அப்போது அண்ணல் இந்துமதத்திலிருந்து வெளியேறி எந்த மதத்தில் இணைவது என்கிற முடிவை எடுக்கவில்லை. இயாலோ மாநாட்டு உரைக்கு காந்தி தெரிவித்திருந்த எதிர்வினைக்கு அண்ணல் (அக்டோபர் 15-1935) அளித்த பதிலில், “நாங்கள் எந்த மதத்தில் இணையப்போகிறோம் என்று என்பது குறித்து முடிவு எதுவும் எடுக்கவில்லை;எந்தெந்த வழிமுறைகளைக் கடைப்பிடிக்கப்போகிறோம் என்பதையும் முடிவு செய்யவில்லை;ஆனால், நாங்கள் தீர்க்கமாய் கலந்து ஆலோசித்து உறுதியாக முடிவு செய்திருப்பது ஒன்றுதான்; அதாவது இந்து மதத்தால் எங்களுக்கு நலன் எதுவும் கிடையாது” என்று கூறினார்.

1907 இல் அண்ணல் மெட்ரிக்குலேஷன் தேர்வில் தேர்ச்சியடைந்ததை முன்னிட்டு அவருக்கு நடந்த பாராட்டுக்கூட்டத்தில் ஆசிரியர் கெலுஸ்கர் வழங்கிய ‘கௌதம புத்தர் வரலாறு’ நூலின் மூலம் புத்தரை அறிந்த அண்ணல் 1930 களுக்குப் பிறகு தலித்துகளின் தீண்டப்படாத நிலைக்குறித்த ஆய்வுகளை ஆழமாக செய்தபோதுதான் பௌத்தமே அனைத்து பிரச்சனைகளுக்கும் காரணமாக இருந்ததையும் பௌத்தர்களே தீண்டப்படாதவர்களாக ஆக்கப்பட்டனர் என்பதையும் கண்டறிந்தார். இதே ஆய்வு முடிவை முன்னவே கண்டடைந்த பண்டிதர் அயோத்தி தாசர் வழியில் அண்ணல் பௌத்தம் நோக்கி பயணிக்கத்துவங்கினார். பண்டிதர் மற்றும் அவரது சகாக்களால் களப்பணியாற்றப்பட்ட சென்னை, கோலார் தங்கவயல் உள்ளிட்ட பௌத்த மறுமலர்ச்சி இடங்களுக்கு சென்று வரலாற்றாய்வு செய்தார் அண்ணல். முடிவாக பௌத்தத்தின் உன்னத நிலையான ‘சுதந்திரம், சமத்துவம், சகோதரத்துவம்’ என்னும் பண்பாட்டுத் தத்துவத்தை இலட்சியமாகக் கொண்டு பௌத்தம் தழுவும் முடிவுக்கு வந்தார். இதற்கிடையில் சுமார் 15 ஆண்டுகள் அண்ணல் மதங்களைக்குறித்தும் மதங்களின் எதிர்காலம் குறித்தும் விரிவாக அலசி ஆராய்ந்திருந்தார். கடும் ஆய்வுக்கும் சிந்தனைக்கும் பிறகே அவர் பௌத்தம் ஏற்றார். இவ்வாறு, இந்துவாக சாகமாட்டேன் என்று கூறியதை வெறும் சபதமாக இல்லாமல், அதை இலட்சியமாக ஆக்கி, அதன் மூலம் ஒரு சமூகத்தின் எதிர்கால நலனை எடுத்துக்காட்டிச் சென்றிருக்கிறார் அண்ணல் அம்பேத்கர்.

2

இந்துவாக இறக்கப்போவதில்லை என்று 1935 இல் அண்ணல் அறிவித்த பிறகு அனைத்து மதத்தினரும் அவரைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தனர். அவருடைய வரலாற்று அறிவும், சமூக விடுதலை உணர்வும் அவரை பௌத்தம் நோக்கி அழைத்து வந்தன. 1950 களின் துவக்கத்திலேயே அண்ணல் பௌத்தம் தழுவப்போகிறார் என்கிற எதிர்பார்ப்பு வலுத்துக் கொண்டிருந்தது. அதற்கும் முன்னவே அவர் தம்மை பௌத்த சிந்தனையாளராக செயல்படுத்திக் கொண்டிருந்தார். அவரது பேச்சு,செயல் என சகலத்திலும் பௌத்தமே வெளிப்பட்டது. 1945 இல் அவர் மக்கள் கல்வி இயக்கத்தின் சார்பாக துவங்கிய கல்லூரிக்கு 'சித்தார்த்தா கல்லூரி' என்று புத்தர் பெயரை சூட்டினார். 1950 இல் டெல்லியில் பௌத்தப்பேரணியை நடத்தினார். அதே ஆண்டு மே மாதம் 25 ஆம்தேதி இலங்கை கண்டியில் புத்தரின் பல் இருக்கும் விஹாரையில் நடைப்பெற்ற சர்வதேச பௌத்த மாநாட்டில் ‘பௌத்தம் மதத்தின் தோற்றமும் வீழ்ச்சியும்’ பற்றி உரையாற்றினார். 1954 இல் இந்திய பௌத்த சங்கத்தை நிறுவினார். அதே ஆண்டில் பர்மாவில் நடைப்பெற்ற சர்வதேச பௌத்த மாநாட்டில் பங்கேற்றார். இப்படி அவரின் 1950 கள் காலக்கட்டம் பௌத்தத்தைச் சுற்றியே சுழன்றுகொண்டிருந்ததால் அவரது பௌத்த ஏற்பு நிகழ்வும் அது எப்போது, எங்கே நடக்கும் என்றும் எதிர்பார்ப்புகளைக் மக்களிடம் உருவாக்கியது. இந்நிலையில் அண்ணல் 1954 ஆண்டில், தமது பௌத்தம் ஏற்பு நிகழ்வு மும்பையில் நடைபெறலாம் என்று அறிவித்தார். ஆனால், மும்பையில் மதமாற்றம் நிகழாமல் நாக்பூரில் நடைபெற்றது. 

3

அண்ணல் மும்பையில் மதமாற்ற நிகழ்வு நடக்க வாய்பிருப்பதாக கூறியதைத்தொடர்ந்து இடத்தேர்வு குறித்த விவாதம் எழுந்தது. வரலாற்று சிறப்பு மிக்க நிகழ்வொன்று நிகழும் இடமும் வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க இடமாக இருந்தால் நல்லது என்கிற வாதம் முக்கிய இடத்தைப் பிடித்திருந்தது. நாக்பூர் பகுதியிலிருந்து அண்ணலுக்கு ஒரு கடிதம் வந்தது. கடிதத்தை எழுதியவர் வாமன் ராவ் காட்போல் என்கிற பௌத்த ஆய்வாளரும் அண்ணலின் சீர்மிகு தளபதியுமாவார். அக்கடிதத்தில் ‘பம்பாய்க்கு பௌத்த வரலாற்றில் முக்கிய இடமில்லை’ என்றும் ‘நாக்பூரே சிறந்த தேர்வாக இருக்கமுடியும்’ என்றும் கூறி, இடம் குறித்த முடிவை மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டும் என்று கோரியிருந்தார். மேலும் ‘இதுவரை தேதியை தேர்வு செய்யாமலிருந்தால் அக்டோபர் 14 ஐ தேர்வு செய்யுங்கள்’ என்றும் அக்கடிதத்தில் கோரியிருந்தார் வாமன்ராவ். அக்டோபர் 14 ஆம் தேதியை வாமன்ராவ் குறிப்பிட்டுக்கூறியதற்கு முக்கியக்காரணமும் இருந்தது. பகவான் புத்தர் உயிர் துறந்து மகாபரிநிப்பாணம் அடைந்த காலத்தைக் கணக்கிட்டு அந்த தேதியைக் குறிப்பிட்டார் வாமன்ராவ். இதற்கு ஆதாரமாக அவர் எடுத்துக்காட்டிய நூல் ஈ.ஜே.தாமஸ் எழுதிய ‘புத்தரின் வாழ்க்கை’ என்னும் நூலாகும். இந்நூலில் புத்தர் பரிநிப்பாணம் அடைந்த போது அவரது உடல் மீது பூக்கள் பொழிந்ததைப்பற்றி முக்கியக் குறிப்பு இருந்தது. அதன்படி, புத்தரின் உடல் மீது பொழிந்த பூக்கள் செப்டம்பர்-அக்டோபர் மாதங்களிதான் பூக்கும். அவற்றையெல்லாம் கணித்த ஈ.ஜே.தாமஸ் புத்தரின் பரிநிப்பாணம் அக்டோபர் 13 ஆம் நாள்தான் நடைப்பெற்றது என்று அந்நூலில் கூறினார். எனவே புத்தரின் பரிநிப்பாண நாளுக்கும் மறுநாள் அக்டோபர் 14 ஐ முன்னிறுத்தினார் வாமன்ராவ். அதாவது பரிநிப்பாணத்திற்கு பிறகு நிகழும் மறுமலர்ச்சியை இந்த தேதி குறிக்கிறது எனலாம். சாம்ராட் அசோகரும் இதே தேதியில்தான்(விஜய தசமி) பௌத்தம் தழுவினார் என்பதையும் நாம் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும். 

வாமன்ராவ் அவர்களின் கடிதத்திற்கு பிறகு, அண்ணல் நாக்பூரையும் அக்டோபர் 14 ஆம் தேதியையும் தேர்வு செய்தார். நாக்பூரை தேர்வு செய்தவுடன் திட்டமிட்டே ஒரு பதற்றநிலை உருவாக்கப்பட்டது. ஏனெனில் இந்து அமைப்பான ஆர்.எஸ்.எஸ். அமைப்பின் தலைமையகம் நாக்பூரில் இருந்தது. எனவே, ஆர்.எஸ்.எஸ்.அமைப்புடன் மோதலை உருவாக்குவதற்காகவே அண்ணல் அந்த இடத்தை தேர்வு செய்தார் என்று ஒரு நச்சுக்கருத்து பரப்பப்பட்டது. இதனால் பதற்றமும் உருவானது. பௌத்த ஏற்பு உரையில், ‘பௌத்ததை வளர்த்தெடுத்த நாக மக்கள் செழித்து வாழ்ந்த நிலம் நாகபுரி. நாங்கள் நாக வம்சத்தினர். எனவேதான் நாகபுரியை தேர்வு செய்தோமே தவிர, ஆர்.எஸ்.எஸ்.எல்லாம் எங்கள் மனதில் துளியிடத்திலும் இல்லை’ என்று பதிலளித்து விளக்கினார்.

4

நாக்பூரில் அக்டோபர் 14 ஆம் தேதியில் தீட்சை நாளை வைத்துக்கொள்ள அண்ணல் ஒப்புக்கொண்டதைத் தொடர்ந்து வாமன் ராவ் தலைமையிலான குழுவினர் விழா ஏற்பாட்டில் தீவிரமாக இறங்கினார்கள். நாக்பூர் கோத்தாரி மாளிகையில் ஒரு அறை அலுவலகமாக செயல்பட வாடகைக்கு எடுக்கப்பட்டது. வாமன்ராவ் அந்த அலுவலகத்திலிருந்து செயல்பாட்டாளர்களை இயக்கினார். நாக்பூர் பர்திப்பகுதி இளைஞர்கள் வாமன்ராவின் தீவிர செயல்பாட்டாளர்களாக ஓடி ஓடி உழைத்தனர். விழா நடக்கப்போகும் இடம் விசாலமாக இருக்க வேண்டுமென்று மெனக்கெட்டு தேடிய குழுவினர் ஷிராதாந்த் பேத்தில் இருந்த அம்மை நோய்த் தடுப்பு ஆராய்ச்சி நிலையத்திற்கருகிலிருந்த நிலப்பரப்பை ஏற்பாடு செய்தனர். அன்றிலிருந்தே அது தீக்‌ஷா பூமி என்று அழைக்கப்பட்டது. விழாவுக்கான பணிகள் இப்படி வேகமாக முன்னேறிக்கொண்டிருந்த நிலையில் வாமன்ராவ் அவர்களுக்கு ரேவ்ராம்காவ்தே ஒரு தந்தியை அனுப்பியிருந்தார். ‘விழா ஏற்பாடுகளை நிறுத்த வேண்டுமென்றும் உடனடியாக பாபாசாகேப்பை வாமன்ராவ் சந்திக்கவேண்டுமென்றும்’ அந்த தந்தியில் இருந்தது. "பணிகள் எதுவும் தடைப்பட வேண்டாம், தொடருட்டும்" என்று செயல்பாட்டாளர்களிடம் கூறிவிட்டு வாமன்ராவ் அண்ணலை சந்திக்க டெல்லி புறப்பட்டு சென்றார்.

5

டெல்லிக்கு சென்ற வாமன்ராவ் தனக்கு தந்தி அனுப்பிய ரேவ்காவ்தேவை சந்தித்து ‘ஏன் விழா ஏற்பாடுகளை நிறுத்தவேண்டும்?’ என்று வினவினார். “பாபு அரிதாஸ் ஆவ்லே மற்றும் அக்கந்த் மேதே ஆகியோர் வேறு இடத்தை தேர்வு செய்திருக்கிறார்கள்” என்று கூறினார் காவ்தேவ். பிறகு, அண்ணலிடம் சென்றார் வாமன்ராவ். அங்கு அண்ணலுடன் பாபு அரிதாஸும் இருந்தார். அவரிடம் “ஏன் நாங்கள் தேர்வு செய்த இடத்தில் விழாக் கூடாது?’’ என்ற கேள்வியை முன்வைத்தார். “முதல் காரணம், விழா நடக்கவுள்ள இடத்தைச் சுற்றி ஆர்.எஸ்.எஸ்.காரர்கள் வசித்து வருகிறார்கள். இரண்டாவது காரணம் நீங்கள் விழாவுக்காக நடத்திய பூஜையானது பவானிசங்கர் நியோகி என்னும் பார்ப்பனரால் நடத்தப்பட்டிருக்கிறது” என்று பாபு அரிதாஸ் ஆவ்லே வாமன்ராவிடம் காரணங்களைக் கூறினார். அண்ணல் அனைத்தையும் கேட்டபடி இருந்தார். மேலும், பார்ப்பனரால் பூஜை செய்யப்பட்டதா? என்று அண்ணல் அதிர்ச்சியுமடைந்தார். அரிதாஸ் ஆவ்லேவுக்கும் அண்ணலுக்கும் பூஜையில் நடந்த விஷயத்தை இவ்வாறு விளக்கினார் வாமன்ராவ்: “தீக்‌ஷா பூமியில் நாங்கள் பூஜை நடத்தியது உண்மைதான். ஆனால், ஒரு பௌத்த மதத்தினரால்தான் அந்த பூஜை நடத்தப்பட்டது. அப்போதுதான் ஷிராமனீர் பதவியேற்றிருந்த லக்‌ஷ்மன் காவ்தே அவர்கள்தான் பூஜையை நடத்திய பௌத்தர். அவ்வழியாக நடந்து வந்துகொண்டிருந்த பார்ப்பனரான நியோகி பூஜை நடப்படைக் கண்டு ஆர்வத்தில் நின்றுகொண்டு கலந்து கொண்டார். அவர் கைகளால் எந்த பூஜையும் நடத்தப்படவில்லை”.

மேலும், ஆர்.எஸ்.எஸ்.காரர்களால் ஆபத்து வரவாய்ப்பில்லை. பாப்சாகேப்பின் பாதுகாப்பு விஷயத்தில் நாங்கள் முழுத்தயாரிப்பில் இருக்கிறோம் என்றார் வாமன்ராவ். உடனே குறுக்கிட்ட அண்ணல் “என் உயிரைப்பற்றியக் கவலை எனக்கில்லை” என்று கூறிவிட்டு, முடிவை பிறகு சொல்கிறேன், காத்திருங்கள் என்று கூறினார். அன்று பருவமழையின் தீவிரம் உச்சத்தில் இருந்தது. அந்நிலையில் மாலை நேரத்தில் அண்ணல் தமது துணைவியாருடன் காரில் புறப்பட்டு பயணமானார். கடுமழையால் ஓட்டுநருக்கு தடுமாற்றம் ஏற்பட, தமது கட்டுப்பாட்டை இழந்தார். தறிக்கெட்டு ஓடிய அண்ணலின் கார் கண் இமைக்கும் நேரத்தில் ஒரு மின்கம்பத்தில் மோதி நின்றது.

6

அண்ணலின் கார் தறிக்கெட்டு ஓடி மின்கம்பத்தில் கடுமையாக மோதியது. அண்ணல் தூக்கியெறியபடும் நிலைக்கு தள்ளப்பட, சரியான நேரத்தில் அண்ணலின் துணைவியார் மாய்சாகேப் அவரைத்தாங்கிக் கொண்டார். நொடிப்பொழுதில் உயிர்தப்பிய அண்ணல் கடும் அதிர்ச்சிக்குள்ளானார். அவரின் உயிர் போய்விடும் என்கிற அதிர்ச்சியோ அச்சமோ அவருக்கு இல்லை. உயிரைப்பற்றிய கவலை அவருக்கு எப்போதுமே இல்லை. அவருக்கு கவலையெல்லாம் தானொரு இந்துவாகவே சாக நேரிடுமோ என்பதுதான். இந்த விபத்தில் அண்ணல் தன்னை மரணம் பின் தொடர்வதை உணர்ந்திருக்கவேண்டும். எனவே, இனியும் பௌத்த ஏற்பை தள்ளிப்போடவோ, வரும் இடையூறுகளுக்கு இடம்கொடுக்கவோ அவர் விரும்பவில்லை. விபத்திலிருந்து மீண்ட அண்ணல் நேராக வீடு வந்து அங்கு தங்கியிருந்த வாமன்ராவை உடனடியாக அழைத்தார். வாமன்ராவும் அண்ணலின் முன் வந்து நின்றார். “நீங்கள் உடனே நாக்பூர் செல்லுங்கள். ஏற்கனவே ஏற்பாடு நடந்துகொண்டிருக்கும் இடத்திலேயே மதமாற்ற விழா நடக்கும். இனி என் உயிரைப்பற்றியக் கவலை எனக்கில்லை” என்று வாமன்ராவிடம் கூறியதைத்தொடர்ந்து நாக்பூருக்கு திரும்பி வேலைகளை துரிதப்படுத்தினார் வாமன்ராவ்.

வாமன்ராவிடம் தீர்க்கமாக இடத்தை மாற்றவேண்டாம் என்று அண்ணல் கூறியவுடன், நாக்பூர் வந்தடைந்த வாமன்ராவ் பெரும் இளைஞர் பட்டாளத்தைக் கொண்டு வேலைகளை முடுக்கினார். விழா நடக்கவிருந்த பெரும் மைதானத்தில் புதர்கள் மண்டிக்கிடந்தது. விழா நடக்க ஓரிரு நாட்களே இருந்த நிலையில், மகர்புரா,தரம்பேத்,கர்னல் பூங்கா உள்ளிட்ட சேரிகளிலிருந்து வந்திருந்த நூற்றுக்கும் அதிகமான இளைஞர்கள் இரவில் பெட்ரோமாஸ் விளக்குகளின் வெளிச்சத்தில் தூய்மைப்படுத்தினர். இரவென்றும் பாராமல் கற்களையும் முட்களையும் அப்புறப்படுத்திய இளைஞர்களுடன் வாமன்ராவ், வசந்த் மூன், பிரகலாத் மேதே உள்ளிட்டவர்களும் பங்கேற்று பணிசெய்தனர்.

அக்டோபர் 11 ஆம்தேதி டெல்லியிலிருந்து விமானத்தின் மூலம் வந்து சேர்ந்தார் அண்ணல். பர்தியில் வலுவான சேரியாக இருந்த மகர்புராவின் முன்னால் இருந்த விடுதியில் அண்ணல் தங்கினார். கர்னல் பூங்கா பகுதி சமத்துவ தொண்டர் படையினர் வெள்ளுடை அணிந்து காவல் பணியாற்றினர். மகர்புரா மக்களும் அண்ணலுக்கு பாதுகாப்பாக கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

இன்னொரு பக்கம் விழா நடக்கவிருந்த மைதானம் சிறப்பாக தயாராகிக் கொண்டிருந்தது. மைதானத்தை, சுத்தப்படுத்தி, சமதளமாக்கி, குடிநீர்,கழிவறை வசதிகளை நகராட்சியின் சார்பாக உதவி மேயர் சாதாநந்த் புல்ஜிலே செய்துக்கொடுத்தார்.

மைதானம் தொண்டர் படைகளின் கட்டுப்பாட்டில் வந்தது. வாயில் அருகில் கடைகள் வைப்பதற்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டது. மேடையும் தீவிரமாக தொண்டர் படையால் கண்காணிக்கப்பட்டது. விழா மேடை 30*50 என்ற அளவில் அமைக்கப்பட்டது. மேடையின் முன்புறம் சுமார் 50 அடிதூரத்தில் பாதுகாப்பு வேலி அமைக்கப்பட்டது. பாதுகாப்பு வேலியில்ருந்து மேலும் 20 அடி தூரம் இடைவெளி விடப்பட்டு, அதற்கு அடுத்ததாகவே மக்கள் உட்கார இடம் ஒதுக்கப்பட்டது. துப்பாக்கி சுடும் தூரத்தைக் கணக்கிட்டு இந்த தூரம் கடைப்பிடிக்கப்பட்டது. வலதில் ஆண்களுக்கும் இடதில் பெண்களுக்கும் இடம் அளிக்கப்பட்டது. விடுதில் அண்ணலுக்கு பாதுகாப்பளித்த கர்னல் பகுதி தொண்டர்படையே விழா மேடைப்பாதுகாப்பிலும் ஈடுபடுத்தப்பட்டது.

தம்ம தீட்சை விழா அன்று சுமார் 5 இலட்சம் மக்கள் பங்கேற்றனர். காலை 90.30 மணிக்கு பிக்கு சந்திரமணியுடன் அண்ணல் மேடைக்கு வந்துசேர்ந்தார். இவ்விழாவில் பிக்குகள் தெரோ பன்னாட்டிஸ்(போபால்), எச்.சித்தாதிஸ்ஸ(இலங்கை), எம்.சௌகரத்னா(காசி), ஜி.பிரித்னியானந்த்(இலட்சமணபுரி), நெர் ஷிரம்னெர்(மே.வங்கம்), அருட்டிரு பரம்சாந்தி உள்ளிட்ட பிக்குகள் பங்கேற்றனர்.

வணக்கத்திற்குரிய பிக்கு மகாஸ்தவீர் சந்திரமணி அவர்கள் திரிசரணங்களையும் பஞ்சசீலங்களையும் போதித்து அண்ணலுக்கும் அண்ணலின் துணைவியாருக்கும் தீட்சையளித்து புத்த மதத்தில் இணைத்தார். பாபாசாகேப்பும் துணைவியாரும் புத்தரின் சிலையின் முன் மும்முறை வணங்கி புத்தம் சரணடைந்தனர். அங்கே கூடியிருந்த இலட்சக்கணக்கான மக்கள் பௌத்தம் ஏற்று மும்மணிகளை முழங்கினார்கள். அண்ணல் 22 சூளுரைகள் முழங்கினார். கூட்டமும் அவற்றை திருப்பி முழங்கியது. அந்த 22 உறுதி மொழிகளையும் அண்ணல் தன் கைப்படவே பெரிய எழுத்தில் தனித்தனி 22 தாள்களில் எழுதியிருந்தார். கண்ணாடி அணியாமல் படிக்கவே இப்படி செய்திருந்தார். ஏனெனில் ‘எந்த வண்ணக்கண்ணாடியும் போடாமலே-எந்தவொரு முன்கருதுகோளும் இல்லாமலே-தம்ம தீட்சையை அவர் எடுத்துக்கொள்ள நினைதிருக்கலாம் என்கிறார் விழா செயல்பாட்டாளர்களில் ஒருவரான வசந்த் மூன்.

7

அண்ணல் தீக்‌ஷா விழாவினை நிகழ்த்திய விழாக்குவினரில் ஒருவராக விளங்கினார் தளபதி வசந்த் மூன். விழா மேடைகளைக் கவனிக்கும் பொறுப்பும் அவருக்கு அளிக்கப்பட்டிருந்தது. விழா துவங்கும் சமயத்தில்தான் அவர் மேடையில் போடப்பட்டிருந்த நாற்காலிகளைக் கவனித்தார். அண்ணல் வருவதற்கு சில நிமிடங்கள் இருந்த அந்த சமயத்தில் அண்ணலுக்கு போடப்பட்டிருந்த இரும்பு மடக்கு நாற்காலி அவ்வளவு சரியாகப்படவில்லை. ரேவாரம் காவ்தே அவர்களிடம் இதுக்குறித்து வசந்த் மூன் அவர்கள் கேட்டபோது, ‘நகராட்சி லாரியில் பெரிய நாற்காலிகள் வந்துகொண்டிருக்கின்றன’ என்று காவ்தே அவர்கள் கூறினார். ஆனாலும் அண்ணல் இன்னும் சில நிமிடங்களில் வந்துவிடுவார் என்பதை உணர்ந்த வசந்த் மூன் அவர்கள் மைதானத்துக்கு வெளியே ஓடிவந்தார். மைதானத்தில் வெளிப்பகுதியில் இருந்த முக்கிய சாலையோரத்தில் ஒரு வீட்டில் ஒருவர் சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்திருப்பதை வசந்த் மூன் கண்டார். அவரிடம் சென்று வசந்த் மூன் விஷயத்தை விளக்கினார். அந்த வீட்டுக்காரர் இஸ்லாமியராக இருக்கலாம் என்கிறார் வசந்த் மூன். அண்ணலுக்கு நாற்காலி வேண்டுமென்று கேட்டவுடன் ‘மகிழ்ச்சியுடன் எடுத்து செல்லுங்கள்’ என்று சொல்லி நாற்காலியைக் கொடுத்தார் நாற்காலியின் உரிமையாளர். கனமாக இருந்த பழைய மர நாற்காலிகளை தூக்கிக்கொண்டு வசந்த் மூனும் அவரது சகாக்களும் மேடைக்கு விரைந்தனர். மேடையில் நாற்காலியை வைத்துக்கொண்டிருக்கும் போது ‘அம்பேத்கர் வாழ்க’ என்ற முழக்கங்களுக்கிடையே மேடையேறினார் அண்ணல். பிறகு, வசந்த் மூன் கொண்டு வந்திருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தார். விழா முடிந்த பிறகு, நாற்காலியின் உரிமையாளரிடம் சொல்லியபடி நாற்காலிகள் ஒப்படைக்கப்பட்டன.

விழா முடிந்து சிலமாதங்கள் கழித்து வசந்த மூன் விழா நடந்த மைதானத்திற்கு சென்றார். விழாவின் போது நிகழ்ந்த நிகழ்வுகள் அவரது மனதில் தோன்றின. மக்கள் வெள்ளம் கண்முன்னே வந்து போனது. அப்படியே அந்த வரலாற்று சிறப்புமிக்க விழாவில் அண்ணல் அமர்ந்திருந்த அந்த நாற்காலியும் நினைவில் வர, அதன் வரலாற்று முக்கியத்துவம் கருதி அந்த நாற்காலியை எப்படியும் வாங்கிவிடவேண்டுமென்று அந்த நாற்காலியை பெற்ற வீட்டிற்கு விரைந்தார் வசந்த மூன். ‘இங்கே வசித்தவர்கள் மத்திய பிரதேசம் சென்றுவிட்டார்கள்’ என்கிற பதில்தான் அவருக்கு கிடைத்தது. “அவர்களின் முகவரியாவது கிடைக்குமா?” என்று விசாரித்தபோது “தெரியாது” என்கிற பதிலே வந்தது.

அது வெறும் நாற்காலியல்ல. ஒரு சமூகம் கொடும் நிலையிலிருந்து சீர்நிலைக்கு செல்லுவதற்கிடையில் சற்று இளைப்பாறிய தடம் அது.

தீக்‌ஷா தின குறிப்புகளுக்காக உதவிய நூல்கள்:

1.ஒரு தலித்திடமிருந்து-வசந்த் மூன். விடியல் பதிப்பகம்.

2.டாக்டர் பாபாசாகேப் அம்பேத்கர் நூல்தொகுப்பு 37, டாக்டர் அம்பேத்கர் பவுண்டேஷன்.

(14/10/2016 அன்று முகநூலில் நான் எழுதிய பதிவுகளின் தொகுப்பு)

ராஜகோபாலாச்சாரியின் மதுவிலக்கு அரசியலும் வேடதார பிராமணியமும் .

ஸ்டாலின் தி 

விடுதலைச் சிறுத்தைகள் கட்சியின் மது மற்றும் போதை ஒழிப்பு மாநாட்டில் ராஜகோபாலாச்சாரி என்னும் ராஜாஜியின் உருவத் தட்டி(Cutout) வைக்கப்பட்டது பேசுபொருளாக ஆகியுள்ளது. விசிகவை ஆதரிப்பவர்களில் பலரும் கூட இதை ஏற்கவில்லை என்பது தெரிகிறது. 'ராஜாஜி மதுவிலக்கு என்பதில் உறுதியாக இருந்தவர் ' என்பதாக விசிகவின் பதிலாக உள்ளது. 1937 இல் சேலம் மாவட்டத்தில் முதன் முதலில் மதுவிலக்கை கொண்டுவந்தார் அன்றைய சென்னை மாகாண முதல்வரான ராஜாஜி. அதன் பிறகு இரண்டாவது முறையாக முதல்வரானபோது(1952) தமிழ்நாடு முழுவதும் மதுவிலக்கை கொண்டுவந்தார் ராஜாஜி. 1971 இல் கருணாநிதி தலைமையிலான திமுக ஆட்சி மதுவிலக்கை நீக்கும் வரை ராஜாஜி கொண்டு வந்த மதுவிலக்கு சட்டம் இருந்தது. இவற்றை வைத்துப் பார்த்தால் ராஜாஜி முற்போக்கான அரசியல்வாதியாக தெரியலாம். ஆனால், ராஜாஜியின் அசலான சனாதன முகத்தை மறைக்கவே அவருடைய மதுவிலக்கு அரசியல் அவருக்குத் தேவைப்பட்டது. உண்மையில் அவருடைய மதுவிலக்கு சிந்தனை என்பது 'பிராமண ஆச்சாரம் ' என்கிற பண்பாட்டிலிருந்தே வந்தது. 

மக்களிடம் செல்வாக்குப் பெற்றிருந்த பௌத்தத்தை சிதைக்கும் நோக்கில் வைதீக பார்ப்பனர்கள்(வேஷ பார்ப்பனர்கள்) தங்களை உயர்ந்தவர்களாக காட்டிக்கொள்ள அதுவரை அவர்களால்-மிக விருப்பப்பட்டு- கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வந்த சிலவற்றை கைவிட நேர்ந்தது. அவற்றில் இறைச்சியும் மதுவும் முக்கியமானவை. பசுக்கறியையும் மது(சுரா) பானத்தையும் சுவைத்துக் களியாட்டம் ஆடிவந்த வேஷ பார்ப்பனர்கள் பசுவை புனிதமாக்கி மாட்டுக்கறி உண்பதை தவிர்த்தார்கள்; மதுவை கைவிட்டு ஒழுக்க சீலர் வேடம் பூண்டார்கள். தங்களால் கைவிடப்பட்ட மாட்டுக்கறியை உண்டவர்களை தீண்டப்படாதவர்களாக அறிவித்தார்கள். மது/கள் உண்டவர்களை காணக்கூடாதவர்களாக ஆக்கினார்கள். தீண்டாமையில் மாட்டுக்கறியும் மதுவும் முக்கிய கருவிகளாக பார்ப்பனர்களால் ஆக்கப்பட்டன. பார்ப்பனர்கள் வணங்கும் தெய்வங்களுக்கு பாலும் நெய்யும் படைக்கப்பட்டன; பார்ப்பனரல்லாத சூத்திரர்/தலித்துகள் வணங்கும் தெய்வங்களுக்கு சாராயம் திணிக்கப்பட்டது;குடிசாமிகள் குடிகாரசாமிகளாக ஆக்கப்பட்டன. 'மதுவிலிருந்து விலகி இரு' என்று போதித்த பௌத்தத்தை சிதைத்த பார்ப்பனியம் விலக்கப்பட்டவர்களின் அடையாளமாக மதுவை ஆக்கியது.

இந்த வரலாற்றிலிருந்துதுதான் ராஜாஜியின் மதுவிலக்கு எண்ணத்தை நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். சேலம் மாவட்டத்தில் ராஜாஜியால் மதுவிலக்கு (1937) கொண்டுவரப்படுவதற்கு முன்னரே சென்னை மாகாண சட்டமன்றத்தில் மது எதிர்ப்புத் தீர்மானத்தைக் கொண்டுவந்தவர் தாதா இரட்டமலை சீனிவாசன். வெகுமக்களின் நலனுக்காக மது எதிர்ப்பில் கவனம் செலுத்திய இரட்டமலை சீனிவாசன் அவர்கள் 'விடுமுறை தினங்களில் மதுக்கடைகளை மூட வேண்டும்' என்று 1929 செப்டம்பர் 24 அன்று சென்னை மாகாண சட்ட மன்றத்தில் தீர்மானம் கொண்டுவந்தார். மது எதிர்ப்பில் ராஜகோபாலாச்சாரியின் நோக்கம் வேறு, இரட்டமலையாரின் நோக்கம் வேறு. மக்களை சீர்கேட்டிலிருந்தும் சுரண்டலிலிருந்தும் மீட்க வேண்டும் என்பது இரட்டமலையாரின் நோக்கம். பிராமண பண்பாட்டை ஒழுக்கத்தின் பெயரில் நிறுவிட வேண்டும் என்பது ராஜகோபாலாச்சாரியின் நோக்கம். இரட்டமலையாரின் கொள்கை வாரிசாக தம்மை ஆக்கிக் கொண்ட தொல்.திருமாவளவன் அவர்களின் நோக்கம் ராஜாஜியின் நோக்கமாக இருக்க முடியாது என்பதை நம்மால் உறுதியாக கூறமுடியும். எனவேதான் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது, 'நாம் யாரை வழிகாட்டியாக முன்னிறுத்துகிறோம் என்பது யாருடைய நோக்கத்தை முன்னிறுத்துகிறோம் என்பதாகவும் ஆகிவிடுகிறது என்பதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.'